Sebepsiz Mutsuzluk

 Bazen her şey yolunda gibi görünür; hayat rutininde akıp gider, çevrende büyük bir problem yoktur, hatta gülümseyebilecek kadar iyisindir. Ama içten içe bir huzursuzluk hissedersin, tarif edemediğin bir boşluk, anlam veremediğin bir mutsuzluk vardır içinde. Bu duygu genellikle “sebepsiz mutsuzluk” olarak tanımlanır ve aslında düşündüğümüzden çok daha yaygındır. İnsan ruhu yalnızca dış etkenlerle değil, içsel dalgalanmalarla da şekillenir. Gün içinde bastırdığımız duygular, söyleyemediklerimiz, yüzleşmekten kaçtığımız düşünceler birikir ve zamanla bilinçdışından yüzeye çıkar. Bazen yalnızca duygusal yorgunluk bile buna neden olabilir; aynı şeyleri yaşamak, aynı insanlarla konuşmak, aynı yolları yürümek bir noktadan sonra ruhsal bir durgunluğa yol açabilir. Ayrıca, mutsuzluk her zaman gözle görülür bir sebebe bağlı değildir; bazen sadece bir eksiklik hissi, bazen de anlaşılmadığını düşünmenin verdiği sessiz bir çöküş olabilir. Böyle anlarda en önemli şey, bu duyguyu bastırmak yerine kabul etmektir. Çünkü duygular, bastırıldıkça değil, anlaşılıp ifade edildikçe hafifler. Kendini suçlamadan, nedenini aramak yerine sadece anlamaya çalışmak bile iyileşmenin ilk adımı olabilir. Her insan zaman zaman bu şekilde hisseder; önemli olan, bu duygunun geçici olduğunu bilmek ve kendine karşı sabırlı olmaktır.