Edebiyat Sanatları

 İnsan doğası, yüzyıllardır tartışılan karmaşık bir konudur. Kimi filozoflara göre insan, doğası gereği bencildir; kendi çıkarını her şeyin üstünde tutar. Kimileri ise insanın içine doğuştan gelen bir iyilik, yardımseverlik olduğunu savunur. Peki ben bu konuda ne düşünüyorum? Açıkçası, insanın içinde hem bencillik hem de başkalarını düşünme yetisi birlikte var. Günlük hayatta bunu sıkça gözlemleyebiliriz. Örneğin okulda sınav öncesi herkes kendi notlarını paylaşmak istemeyebiliyor — çünkü rakip gibi görebilir yada kendisini geçmesini istemeyebilir. Ama aynı kişiler bir arkadaşları üzüldüğünde yanında durabiliyor, onu iyi hissettirmek için elinden geleni yapabiliyor. Demek ki insan hem bencil olabiliyor, hem de başkasını önemseyebiliyor. Fakat bazı insanların başkalarına yaptıkları yardımların sadece kendi çıkarlarını düşündükleri için yaptıklarını düşünüyorum, bir şey olduğunda bana da yardım eder, bana da aynı şekilde davranır gibi. Bence bencillik tamamen kötü bir şey değil. Ha...

 Ben Yiğit. 2010 yılında Tekirdağ’ın Çerkezköy ilçesinde doğdum ve Saray’da yaşıyorum. Ailemle birlikte sevgi dolu bir evde büyüdüm. Bir ablam var; onunla hem arkadaşız hem de kardeş gibiyiz. Tüm aile bireylerimle ilişkilerim her zaman çok iyi olmuştur. Ailem beni her zaman destekledi ve bana değer verdi. Bu yüzden onlara minnettarım. İlkokul hayatım oldukça sıradandı ama güzel anılarla doluydu. Sadece bir kere öğretmenim değişti; bu durum başta garip gelse de zamanla alıştım. Şu anda lise hayatım başladı ve işler biraz daha ciddileşti. Sorumluluklar arttı ama bu da büyümenin bir parçası. Küçükken resim çizmeyi çok severdim. Özellikle ilkokulda boş zamanlarımın çoğunu resim yaparak geçirirdim. Zamanla bu ilgim azaldı ama yaratıcılıkla ilgili şeylere olan ilgim hâlâ devam ediyor. Şu sıralar boş zamanlarımda eğlencesine basketbol oynuyorum. Müziğe de ilgim var; sevdiğim müzikleri dinlemek ve sanat tarihini araştırmak hoşuma gidiyor. Küçüklüğümden beri ilgimi çeken konular hakkında ...

 Sabah alarm çalıyor, kalkıyorum. Okula gitmeliyim. Çünkü gitmezsem yok yazılırım. Dersi  dinlemeliyim, çünkü sınav var. Eve gelince ödev yapmalıyım, çünkü yapmazsam eksi alacağım. Çevreme bakıyorum: insanlar nasıl davranıyor, neye gülüyor, neyi doğru kabul ediyor? Onlara benzemediğimde garip mi oluyorum? Özgürlük, herkesin istediği birşey. Ama düşündükçe kafa karıştıran birşey. Çünkü ne zaman bir şey seçsem, arkasında binlerce etki var: ailemin söyledikleri, öğretmenlerin tavsiyeleri, O zaman seçimlerim gerçekten bana mı ait oluyor? Felsefede bu konuda büyük tartışmalar var. Bazıları, özgürlüğün bir his olduğunu söylüyor. Yani kendimizi özgür sanmamız yeterli. Ama bazı filozoflar diyor ki: Eğer seçimlerin arkasında seni etkileyen bir sürü dış etken varsa, sen aslında özgür değilsin. Sadece yönlendiriliyorsun. Bazen kendime şunu soruyorum: Gerçekten hoşuma gittiği için mi bir şey yapıyorum, yoksa farkında olmadan birilerine benzemeye mi çalışıyorum? biraz başkalarını bır...

 Çalıkuşu, okurken beni hem düşündüren hem de zaman zaman duygulandıran bir romandı. Feride karakterinin yaşadığı zorluklara karşı pes etmemesi, güçlü durması ve kendi ayakları üzerinde durmaya çalışması gerçekten beni etkiledi. Kitap boyunca onunla birlikte farklı şehirleri gezmek ve insanların tutumlarını görmek dönemin şartları hakkında beni bilgilendirdi. Bazı yerlerde olaylar fazla uzatılmış gibi hissettirse de, anlatılan duygular oldukça gerçekçiydi. Feride’nin yaşadığı iç çatışmalar, zamanın kadınlarına nasıl davranıldığını açıkça gösteriyor. Bu yönüyle sadece bir aşk hikâyesi değil, aynı zamanda toplumun kadınlara bakışını da sorgulatan bir eser. Sonuç olarak Çalıkuşu , her ne kadar sürükleyici başlasa da, bazı bölümler gereksiz yere uzatılmış gibi geldi bana.Feride’nin yaşadığı içsel çelişkiler çok detaylı anlatıldığından, olaylar bazen geri planda kalıyor. Bu da okuma temposunu zaman zaman yavaşlatıyor, fakat herşeye rağmen romanı beğendiğimi söyleyebilirim.

Bir fotoğraf, birkaç kelime ve “paylaş” butonuna basmak. Hayatımızın küçük bir parçasını ekrana yansıtıyoruz. ama bu parça gerçekten bizi mi yansıtıyor, yoksa görmek istediğimiz versiyonu mu? Şahsen bana göre bence tamamen görmek istediğimiz versiyonumuz. Sosyal medya bir vitrin gibi. Mutluymuş gibi verilen yada öyle gösterilmek istenen pozlar, filtreden geçmiş anlar, dikkatlice seçilen kelimeler. Gerçek hislerimizi göstermektense nasıl görünmek istediğimize odaklanıyoruz. Beğeni sayıları, takipçi artışları derken, içimizdekiler yerini "daha iyi görünme" çabasına bırakıyor. Tamamen kendimizi mükemmelleştirmeye çalışıyoruz bu da içtenliği ve doğallığı öldürüyor. Elbette her şey sahte değil. Samimi bir yazı ya da doğal bir paylaşım da var olabiliyor. Ancak paylaştığımız her şey bir filtreden geçtiği için tam anlamıyla “gerçek” olmak zorlaşıyor. Peki sosyal medyada gerçek olmak mümkün mü? Belki kısmen. Ama hiçbir filtre kullanmasak bile, ekrana yansıyan hep seçilmiş bir parça. G...